Hello world, it's me! (again.. )
Na een terugreis die begon om 3:30 zondagochtend lokale tijd in Vancouver waren we vanochtend opeens ruim 8500km verderop in Amsterdam. Eigenlijk is er voor de verandering niks interessants gebeurd: geen vertraging of cancellations en zelfs de ABS cylinders zijn gewoon meegekomen in de bagage.
Liggend vanaf een bankje op Vancouver International Airport een laatste update van onze Canada 2012 roadtrip. Wat een rustig dagje shoppen in Vancouver had moeten worden eindigde in een een onverwacht mooie poederdag.
Heel vroeg ging het wekkertje en stonden we toch een beetje zenuwachtig in de lobby van het Hilton voor onze afspraak met Blackcomb Powdercats. Na het gebruikelijke waiver tekenen zaten we in de bus richting Brandewyne Valley. Goed nieuws en slecht nieuws: er is nog tijd voor een kop koffie want de cat staat met panne op de berg.. strakke koppies: het zal toch niet?
Geen catskiën, wel bier.. dus een beetje katterig zitten we ‘s morgen aan het ontbijt. En dat terwijl de avalanche control knalt en de vlokken vrolijk vallen. Toch maar een rondje skiën, we zijn er nu toch..
Gisteren had het moeten gebeuren, dikke sneeuw, een verborgen gebied met maar een paar liftjes en ook nog eens ladies day waardoor onze ladies gratis konden skiën.
Helaas was de realiteit net iets anders, het was nét te warm waardoor het op de base area gewoon regende, het grootste deel van die paar liften niet draaiden en de “poeder” meer als beton voelde. Continue reading “Wet women and Whistler…”
Vanuit een dubieus motel ergens langs de Highway 3 nog snel een update over een dagje skiën in Whitewater, Nelson. Na een kort nachtje in het Whitehouse hebben we weer een paar dingen geleerd: regel nooit een slaapplek voor meer dan een dag, mensen kunnen onwijs zeiken wanneer je eerder weggaat. Blijf flexibel. Maak plannen nooit ‘s morgens. En sommige dagen beginnen misschien moeilijk, maar eindigen redelijk magisch.
Dat laaste had alles te maken met de backside van Whitewater en iets met fluffy sneeuw. Voeg daar aan toe dat om half twee (!) een complete bowl werd vrijgegeven (die waren ze de hele dag aan het ploffen geweest). Twee razendsnelle hikes gaven dus nog meer poederplezier!
En zoals gebruikelijk na een poederdag: de beelden komen later!
Na een kort nachtje in Greenwood reden we over (nog steeds) besneeuwde wegen door richting Rossland. Ook daar waren nog niet alle liften open, maar we leren snel van onze fouten dus toch maar die ene lift omhoog gepakt. Daar kwamen we de local Jimmy en zijn vrienden tegen. En Jimmy vond het wel leuk om ons even hi-speed de goodies te tonen voor hij moest gaan werken.
Met andere woorden: vandaag was wederom epic! Tree-runs, pillows en lekker zachte diepe sneeuw all over (“best day of the season”).Om half vier gingen de liften dicht, maar waren wij eigenlijk nog lang niet klaar. Wat een dag..
En wanneer het zo’n dag is, dan maak je geen foto’s… misschien morgen, vanuit Whitewater bij Nelson.
Alweer 4 dagen geleden reden we de grens met de US over. Prompt was mobiel bereik verdwenen en was het heel moeilijk om Wifi te scoren. Ondertussen begon het te sneeuwen. Niet direct in het regenwoud waar wij een boomhut hadden geregeld, maar wel hoger op de berg.
Zaterdag reden we tussen onwijze sneeuwwanden door richting Mt. Baker. We waren er vroeg maar door de sneeuwval duurde het lang voordat de lift open was en hadden alle lokale skiers (alias lemmingen) ongeveer alles al verspoord via de andere kant. Wat restte was vooral veel beton-poeder. Zeiknat in Glacier wat gaan drinken in Chair 9, de enige kroeg met wifi..
Zondag wilden we weer vroeg zijn, maar een plotseling opkomende zomertijd zorgde voor wat verwarring waardoor we iets te laat waren. Iets is dus een half uurtje en dan is dus ALLES verspoord. Ik heb nog nooit zo’n gekkenhuis meegemaakt. Iedereen skiet overal vanaf, ondanks de overvloed aan waarschuwingen. Binnen een half uurtje is er geen plakje onverspoord meer te vinden..
Eigenlijk zouden we maandag alweer door gaan rijden, maar de sneeuwgrens bleef dalen en de sneeuw bleef vallen. Dus in Chair 9 toch nog maar eens goed de opties doorgenomen en besloten nog een dag eraan te plakken. Vanuit een supergaaf houthakkershutje (met open haard) reden we weer vroeg weg richting Mt. Baker. Liften dicht.. liften open, verspoord! Van de beloofde rust (“you’ll have the whole mountain for yourself”) kwam dus weinig terecht. Gelukkig vonden we met goed zoeken toch nog een paar hele mooie runs en konden Froukje en Marco nog wat clifjes pakken.
Daarna (na een korte stop bij Chair 9) maar weer op pad, 9 uur rijden richting Nelson om daar het restantje storm mee te pakken. We zitten op twee uur van Nelson nu in een motel, maar hebben onderweg al de nodige sneeuwval, steenslag, rendieren en een wolf meegekregen..
Al meerdere keren ben ik over de Rogers Pass heen komen rijden en elke keer was ik onder de indruk van het schitterende terrein. Vandaag was het zover, we gingen toeren in het Glacier National Park!
Na het inwinnen van informatie en het krijgen van een permit bij de Park Rangers konden we onderweg. We hadden een relaxte route gekozen (Hourglass / Cheops North) want erg ervaren waren we allemaal nog niet. Dat is ondertussen wel anders want we hebben een mooi setje kickturns voor de kiezen gekregen en een paar honderd hoogtemeters gestegen.
Daarna kwam een mooie afdaling door een (lawine) geul en een lekker ruim bos tot beneden bij de rivier waar we weer de bobbaan naar de pas volgden.
Een ervaring (en een paar blaren) rijker nu richting douche en bier..
Vandaag was een down day, nadat we gisteren een hele dag full-on poeder hadden geskied. Het cat-skiën in Big Red werd afgelast vanwege de omstandigheden en dus moesten we met een nieuw plan komen. Gelukkig zaten we heel relaxed in het <a title="Dreamcatcher Hostel" href="http://www seroquel insomnia.dreamcatcherhostel.com/” target=”_blank”>Dreamcatcher Hostel waar we rustig konden plannen.
Voor morgen staat een stukje toeren bij de Rogers Pass in de boeken en staan we op de waiting list van K3 Cats. We zitten nu in Revelstoke waar de de choppers aan- en af vliegen.
Ik kan kort zijn, deze dag was EPIC!
‘s Morgens vroeg poederstress, afgeblust met een lading faceshots vanaf de Redemption Ridge, om daarna op aanraden van wat locals links en rechts het bos in te duiken.Tree runs, bomen knuffelen en om 12:00 helemaal af zijn. Toch nog maar omhoog, steeps rijden en nog een stukje bos Read Full Article. De grijns zit nu vast op mijn gezicht gebrand. Volgende stop gaat Revelstoke worden.
(GOPro) Filmpjes volgen…
