Ruim een jaar na de laatste post toch nog een terugblik naar het afgelopen winterseizoen en wellicht na de jaarwisseling nog een terugblik naar het zomerseizoen. En dan kunnen we écht gaan genieten van het nieuwe winterseizoen.
Na terugkomst uit Canada wist ik al vrij snel dat de winter van 2012/2013 voor mij er anders uit zou gaan zien. Bij thuiskomst lag er een klein boekje op de keukentafel “Ik ben zwanger”. Het duurde even maar ondanks de jetlag besefte ik maar al te snel dat er een nieuwe uitdaging bij was gekomen en dat dat zeker invloed zou hebben op mijn skiseizoen.
Maar een begin van het seizoen zoals dit had ik nooit verwacht. In het weekend dat Siebe werd geboren, kwam ook poedermaat, skibouwer en inspirator Steven om het leven bij een lawine in Diavolezza. Steven is een lichtend voorbeeld van iemand die zijn passie voor skiën geweldig kon uitdragen en het was een genot om met hem op pad te zijn en over te ski’s te ouwehoeren of over gewone zaken die je in het leven tegen komt. De passie kreeg dat weekend een gevoelige knauw en de drive om te gaan was bij mij dan ook grotendeels verdwenen.
De volgende dreun die de passie kreeg was het ongeluk met Sebas in de Jungfrau regio. En hoewel ik Sebas niet persoonlijk kende, is het toch flinke klap wanneer iemand uit het kleine wereldje van freeriders om het leven komt. Zeker omdat hij verkoos om een helling juist niet te skiën, wat hem noodlottig werd.
En dan toch, eind januari zit ik samen met Marcel en Froukje in de auto richting Zuid-Frankrijk. Een mager frontje zou wel eens voor wat sneeuw kunnen zorgen. Helaas komt de sneeuw niet door maar het plezier is er niet minder door, treeruns leveren nog poeder op en een klein toertje in St. Veran levert een nieuw couloir voor de bucketlist. Maar vooral levert het “op pad zijn” met vrienden weer hernieuwde passie op…
Februari, alweer een maand later, rijdt het team van MountainMadness richting Gstaad voor een weekend heliskien met onze vaste leverancier: Michiel van mountainguide.nl. Zonder Michiel (ver)dwalen we de eerste dag wat door een bos en moeten flink terug tippelen. De volgende dag is het schitterend weer en doen we drie drops rondom Gstaad. Met de inbreng van Menno levert dat mooie plaatjes op… De volgende ochtend sneeuwt het en gaan we op pad om freshies te scoren in Adelboden. Joelend als een stel kinderen knallen we door bossen en pakken nog wat mooie steilere zaken mee. Passie weer scoort punten..
Samen met poedermaatje Marco rijden we in Maart richting het zuiden van Frankrijk, een uitputtende tocht die eindigt in een superklein gebiedje met het mooiste bos wat je je maar voor kan stellen. Hele dikke poeder en geen concurrentie. Totaal naar de klote na een lange reis en dan toch gewoon keihard knallen. Wat een feest. De volgende dag rijden we samen met Koen en Marc en Markie wederom terug naar dit pareltje om alles nog een keer over te doen. Na twee dagen knallen zijn we zo kapot dat we de volgende dag niet eens de moeite doen om ergens te gaan skien, nagenietend 1000km terug knarren en op tijd thuis is na dit weekend voldoende.
http://www.youtube.com/watch?v=Tnx2zBOizKg
Toerskiën; het staat al jaren op het programma en nu moet het er eens van komen. Samen met 8 (!) anderen smeden we plannen. Maar langzaam maar zeker valt de een na de ander af. Uiteindelijk staan we met drie man zwaar in dubio of we wel moeten gaan. Last minute besluiten we op basis van adviezen van Michiel, het lawinebericht en sneeuwberichten niet te gaan rijden. Er gaat weliswaar veel sneeuw vallen maar de risico’s zijn onevenredig hoog. Ratio kickt in en we nemen de enige juiste beslissing.
En dat is tekenend, kwaliteit gaat opeens voor kwantiteit.. effectief heb ik maar 8 dagen geskied dit jaar, maar ik heb 100% genoten. Genoten van je vrienden, de verhalen in de auto, de gedeelde passie voor sneeuw en bergen maar met het bewustzijn dat er een keerzijde aan de medaille is.