Harry Kil Memorial Ride

Tien jaar na het overlijden van mijn vader had ik bedacht om een herdenkingsrit te doen vanuit Steenbergen (zijn geboortedorp) naar Den Bosch waar hij overleed. Een rit met verhalen uit zijn leven met als rode draad het fietsen.

Steenbergen

In Steenbergen verzamelen we met ooms, tantes en wat nichtjes en aanhang. Na een foto sessie op de Komwei met bijbehorende verhalen is het tijd voor koffie, taart en nog meer verhalen. Daarna begint de tocht met een rondje Komwei. 

De jeugd van mijn vader speelde zich af in Steenbergen, samen met zijn 3 broers en 2 zussen. Fietsen deed hij toen vooral naar school in Roosendaal en tijdens de wielerwedstrijden georganiseerd door zijn oudere broer: “Tour de Komwei” waar van heinde en verre mensen op af kwamen en bestonden uit 50 rondjes door de wijk maar ook een tijdrit en een afvalrace. De jury bestond uit notabelen uit het dorp die samen met mijn oom en opa op een platte kar bij de finish waren geposteerd. Belangrijkste verdiensten van mijn vader waren een 6e plaats en het uit de bocht vliegen. Er was ook nog iets met een rondemiss maar daar blijven de kronieken wat vaag over…

Roosendaal

17km door de weilanden richting Roosendaal, het zonnetje schijnt en de wind blaast uit de juiste hoek. Bij de ingang van het Nobertus wacht mijn neef Gerard op me om samen op te fietsen naar Den Bosch.

Tijdens zijn middelbare schoolperiode fietste mijn vader met zijn broers en vrienden dagelijks naar het Norbertus college in Roosendaal. 17km door weer en wind. De route was afhankelijk van het weer: was het slecht dan werden de kasseienstroken bij de Welberg en Boonhil vermeden en reden ze over Kruisland. Later heeft mijn vader wel eens verklaard dat hij al minimaal 1x de aarde had rondgefietst in die tijd en voldoende had gefietst voor de rest van zijn leven.

Oosterhout

Na een lekke band bij Oud Gastel komen we iets later dan gepland in Oosterhout; stiekem is 55km voorbij gevlogen. Bij Oosterhout wacht mijn andere neef Sander ons op. Die heeft al 35km tegen de wind in gereden om zich bij ons aan te sluiten.

Oosterhout, het flatje op de Palestrinalaan, de eerste plaats waar mijn vader samen met mijn moeder ging wonen na een turbulente studieperiode in Utrecht. Hoewel van samenwonen natuurlijk geen sprake kon zijn: netjes trouwen en kostwinner zijn waren in 1969 nog van belang. Alleen deden mijn ouders het net allemaal wat anders: pap studeerde nog en mam was kostwinner. Ze hebben overigens jarenlang het bord “Just Married” nog gebruikt om tijdens de vakanties drank mee terug te smokkelen, totdat het bord vergeeld was en er een klein jochie op komst was.

Dongen

De 6km tussen Oosterhout en Dongen gaan langs een voor mij bekende route: 25 jaar geleden fietste ik hier elke dag van en naar school. Veel is veranderd maar eigenlijk is er niks veranderd. Sander heeft eindelijk wind mee en we knallen nu snel naar het oosten. 

De Kerkstraat in Dongen is onlosmakelijk verbonden aan mijn jeugd en mijn vader. Meer dan 30 jaar hebben mijn ouders daar gewoond en daar zijn mijn zusje en ik opgegroeid. Vooral mijn neefjes, nichtjes en achternichtjes herinneren zich “ome” Harrie als iemand met de grootste verhalen en iemand die guldens uit je oren kon toveren. Fietsen deed pap alleen nog maar naar zijn werk op Cambreurcollege (of John F. Kennedy College) en soms een rondje met zijn fietsgekke zoontje. Fietsen kijken deed hij beduidend meer. Bijna elke wedstrijd werd gevolgd, al dan niet met zijn schoonvader naast hem op de bank. Tijdens de vakantie stonden we bij voorkeur op een col van buitencategorie in de Alpen. Het boek “Hemel en Hel op een klein stukje leer” viel voor hem onder de standaard literatuur.

Vught (Isabella kazerne)

De kilometers beginnen te tellen. We zijn op bekend terrein; Huis ter Heijde en de Drunense Duinen zijn al achter ons. Nog minder dan 10km naar Den Bosch. Regelmatig lijkt de wind uit de “verkeerde” hoek te komen. Of is het gewoon de vermoeidheid? Toch snellen we, tot grote spijt van Gerard, het terras bij de Rustende Jager voorbij.

Iedereen die mijn vader een beetje kent, kent ook de (sterke) verhalen uit zijn diensttijd. Soms leek het erop dat hij meer tijd in de bak had doorgebracht dan in het zand van de Drunense Duinen door alle grappen en grollen die hij uithaalde. De mooiste waren toch wel het verpesten van een NAVO oefening door vals te spelen, het plassen in een bemande schuttersput, het om zeep helpen van een NAVO alarm oefening en de dronken nieuwjaarsspeech. Brugklassers kregen die verhalen nog een keer extra aangedikt te horen (een Kildriaanse traditie) waarbij mijn vader complete episodes van “Tour of Duty” navertelde, inclusief het slapen in een tijgernest.

Den Bosch

Sander is naar huis. Gerard en ik rijden door langs het kanaal naar de binnenstad van Den Bosch. Het laatste stukje rijden we rustig door de Vughterstraat. Wanneer ik de fietscomputer stop staat er 99km op de teller. Tijd voor koffie, taart en de gezelligheid van nog meer familie (en een zachte stoel).

Na een korte periode in Tilburg kopen mijn ouders een appartement in de binnenstad van Den Bosch, de stad van mijn moeder. Maar ook pap ontpopt zich al snel als een echte Bosschenaar en geniet van het sociale leven in Oeteldonk. Wanneer hij door zijn ziekte niet zelf meer kan carnavallen, krijgt pap na de optocht een aubade aan huis van een dweilband. Helaas is de periode in Den Bosch veel te kort; na een ziekbed van een klein jaar komt pap op 11 september 2008 te overlijden.

 

Relive ‘Lunch Ride’